Gedicht 'Bondgenoten'

Ziek-zijn is niet alleen lichamelijk, maar ook een vrouwelijk proces. Ontkenning, weerstand en andere onprettige gevoelens zijn heel normaal. Niemand verwelkomt een ziekte met een grote glimlach en open armen. Het is niet van 'Leuk dat je er bent', eerder 'Shit zeg, hoe kom ik zo snel mogelijk van je af'.

Als een ziekte zich openbaart in je lichaam kan je niet verder leven. Op de achtergrond van de lichamelijke kwaal speelgoed speelt van binnen een minstens zo intensief mentaal proces af. Klakkeloze acceptatie is eerder uitzondering dan regel. Acceptatie is niet zwart-wit, maar bestaat uit meerdere lagen en vormen. Het is een werkwoord, iets dat moet groeien en tijd nodig heeft.

Dat proces, waar vele mensen doorheen gaan, heb ik in logisch gedicht proberen te verwoorden. 

Zou toch mooi zijn als er verschillende teksten in de wachtruimtes van de zorgcentra onmogelijk ophangen. Als een stukje erkenning dat mensen er niet alleen komen voor lichamelijke klachten, maar dat hun mens-zijn ook wordt gezien. Geestelijke zorg is minstens zo belangrijk om te genezen als lichamelijke zorg. Geest, lichaam en ziel zijn 1. Daarom heb ik dit gedicht de titel 'Bondgenoten' genoemd, omdat eenwording/samenwerking de basis in elk genezings- en acceptatieproces zit.


Gedicht 'Bondgenoten' 

Het voelt ook je me in de steek laat
Alleen laat
Jij gaat je eigen gang
Doet wat je wil
Daarom staat mijn leven stil

Dus ik ben boos, onzeker, verdrietig 
En ook een beetje bang

Waarom? …
Ik vraag het in stilte
Ik vraag het zachte
Ik vraag het hardop

Maar je zwijgt

Hoor je me niet?
Zie je mij niet?

Ik negeer je
Word boos
Ik smeek en scheld
Niks helpt

Je werkt niet mee
Mijn hoofd zegt ja
Maar jij - mijn lijf - zegt nee

Ik kan niks anders doen
Dan me overgeven
Stoppen met streven
Om ongestoord verder te leven

Ik ga mee in je tempo en vertraag
Doe dat niet graag
Maar ik heb geen keuze 
Ik neem vanaf nu je signalen serieus

Dan kunnen we weer één worden
Heel worden
Samen met jou kan ik een 'beter' mens worden

Daarom kies ik er nu bewust voor
Om niet meer door en door te gaan
Maar stil te staan
Om te luisteren 
Naar het fluisteren van jouw stem

Dus vertel me lief lijf: 
Wat wil je me zeggen?
Wat heb je nodig?
En wat kan ik voor je doen?



Esther Mostert




hashtag#gezondheid  hashtag#acceptatie  hashtag#samenwerking