Onbewuste triggers
Ik ben een vogelspotter geworden. Niet vanuit liefde, maar vanuit angst. Ik zie nu pas hoeveel vogels er in de binnenstad zijn. Veel joh! Schichtig kijk ik de laatste tijd omhoog, sinds ik twee maanden geleden in ons hondenparkje ben aangevallen door een kraai. Ik schrok me rot.
Pijn deed het. Fysiek een beetje, maar vooral mentaal, juist omdat ik het niet aan zag komen. En daar heb ik een gruwelijke hekel aan. Ik ben namelijk al eerder van achteren overvallen. Grote kans dat daar mijn behoefte aan voorspelbaarheid vandaan komt.
Zo’n 17 jaar geleden ben ik op klaarlichte dag, midden in het centrum van Groningen, van achteren overvallen bij een pinautomaat, door een man en een vrouw. Zij sloten me in, pakten mijn geld en rukten mijn pipas uit mijn handen. Ik verstijfde. Gilde. Rende er vandoor. Had van angst en schrik in mijn broek geplast, realiseerde ik me pas achteraf.
Wat mij nog het meest is bijgebleven is dat alle omstanders niks deden of zeiden. Terwijl het daar echt retedruk was. Vrijdagmiddag, hartje centrum, bij de A-kerk. Bij de bushaltes stonden veel mensen te wachten. Ze zagen, ze keken en … deden niks. Dat beeld – en het gevoel dat ik toen had – dat is op mijn netvlies gebrand. De waan van veiligheid in een menigte was bij mij plotsklaps voorbij. Ik heb me daardoor een tijdje juist onveilig gevoeld IN een menigte.
Onverwachte geluiden achter me vind ik sindsdien ook verre van prettig. De ervaring van de aanval had zich genesteld in mijn energetisch systeem. Mijn kinderen mochten me vroeger ook nooit laten schrikken. Hou ik niet van. Vind ik niet grappig. Hierdoor.
De kraai die me van achteraan aanviel herinnerde mij blijkbaar onbewust aan de gebeurtenis van destijds. De oude ervaring was weer in mijn energetisch systeem geactiveerd. Hierdoor had de aanval van de kraai meer impact dan het anders zou hebben. Al had ik dat in het moment niet door.Ik durfde 2 maanden lang niet meer bovenlangs in het hondenpark (waar ik aangevallen was). Van de week heb ik het weer gedaan. Spontaan. Weliswaar onder begeleiding van een andere hondenwandelaar, met wie ik aan de klets was, maar toch. I did it! Voelde als een overwinning, op niemand minder dan mezelf. Haha.
Later die dag heb ik de wandeling nog twee keer bewust alleen gedaan, want ik wil me potjandorie niet laten leiden door angst van een oude gebeurtenis, die blijkbaar in een andere vorm geactiveerd was. Die link, die legde ik trouwens pas daarna.
Pas toen ik me echt opende voor mijn ervaring zag ik in dat er een oude ervaring onder lag. Eerst dacht ik nog dat het aan de gevaarlijke vogels lag. Dat de kraai de boosdoener was. Terwijl die ook alleen maar zijn nest beschermde. Mijn ervaring was groter dan alleen de actuele gebeurtenis.
Ik realiseer me hierdoor dat het vaak oude herinneringen zijn die door een kleine gebeurtenis weer even levend kunnen worden. Niet tof, wel normaal. Het gebeurt vaker dan we denken. We hebben het meestal in het moment zelf niet ineens door. Ik ook niet. Het kwartje valt vaak pas later.