Opluchting

Seks en luchten, in de kern twee totaal verschillende dingen. Wat ze gemeen hebben is dat er vaak niet openlijk over gesproken wordt. Opluchting (na het verlies van een dierbare) is zo'n woord dat vaak fluisterend en soms schijnbaar beschamend wordt uitgesproken. Liever spreek nabestaanden gevoelens van opluchting niet openlijk uit. Men is eerder geneigd om dit soort gedachten en gevoelens voor zichzelf te houden.

En als het al uitgesproken wordt, dan is dat grotendeels niet in de afscheidsdienst, maar achter de schermen, in de gesprekken die daar gevoerd worden. Daar wordt vaak in alle open- en eerlijkheid gesproken. Ik hou van die gesprekken. Die vind ik vaak nog mooier en waardevoller dan de dienst zelf.

Ik maak bepaalde onderwerpen ook graag bespreekbaar, omdat opluchting anders in stilte wordt ervaren. eigenlijk net zoals je niet zo snel over seks praten met collega's. Je weet dat je het allemaal doet, maar je hebt het er gewoon niet over. Ik realiseer me nu: in alle levensverhalen die ik geschreven en voorgedragen heb, heb ik ook nooit het seksleven belicht. Mm. Misschien eens een balletje opgooien volgende keer ;)

Voor ik afdrijf, terug naar de kern, wat ik wil zeggen met deze post. Je MAG opluchting voelen als iemand overleden is, als ook jouw lijden vanuit medeleven voorbij is. Daar mag je stil bij staan. Dat is niet raar en het betekent niet dat je iemand zal missen of dat je minder van jouw dierbare houdt. Maar je mag gerust 'blij' zijn dat de periode van lijden, van onbetrouwbaar en van toe moeten kijken voorbij is.

Dus als je - op een voor jouw gevoel misschien een geschikt moment - opluchting voelt, hoop ik dat je het dan niet geïnslikt bent. Adem het gevoel van opluchting juist diep in en adem alle spanning en zorgen daarna met een grote zucht uit. Daar heb je meer aan dan je stilhouden, omdat je denkt dat het niet gepast is om de ervaring op te luchten na het sterven van jouw dierbare. Opluchting ervaren is normaal, niet raar en doet niks af aan de liefde.

Ik moet ook aan het spreekwoord denken 'Mensen waardevolle het meest onder het lijden dat men vreest'. Ja. Dat is zo. 

Toch is het opluchten dat je ook een onderdeel van het rouwproces kunt voelen waar je doorheen gaat. Noem daarom ik vaak wat ik opmerk. Ik vraag er ook naar, als ik een soortgelijk gevoel bespeur. Ik vraag soms letterlijk of ze een gevoel van opluchting ervaren. Alleen al als opening voor een intiem gesprek. 

Het mooiste ervan vind ik trouwens nog dat mensen vaak opluchting voelen als ze openlijk kunnen praten over de opluchting die ze voelen rondom het verlies. Begrijp je het nog? Opgelucht is dat de opluchting er mag zijn. Dat.