Troste ouders van een stilgeboren kindje

Vorige week had ik een dag waarin zowel het leven als de schaduw ervan voelbaar was. Ik had een dubbel kraambezoek. In de ochtend het kraambezoek van de hond van een vriendin, waarin ik kennis kon maken met een lieve harige dondersteen.

Diezelfde middag mocht ik naar de ouders van een heel mooi meisje, die ik bij het afscheid van hun dochter zal begeleiden. Dat was ook een kraambezoek, maar wel zo’n eentje waar je stil van wordt, vanbinnen. En tegelijkertijd schreeuwt alles in je het uit. Juist als de dood om de hoek komt kijken is het leven voelbaar. In alles. In elk detail. In elke traan. In elke lach, elke adem, elke zucht.

Maar hoe verdrietig het ook is, er is zoveel om het verdriet heen, zoveel zachtheid waarin de liefde landen kan. Dat is ook voelbaar. Trotse ouders zag ik. Terecht. Wat een liefde en wat een prachtig meisje. Liefde stopt niet als een Ziel de Aarde verlaat en teruggaat naar de Bron.

Dat kleine meiske heeft zoveel aangeraakt, zoveel veranderd. Nu al. Bij iedereen die haar lief heeft, maar ook bij alle mensen daar weer omheen. Ik kende haar niet, maar ook in mij heeft ze iets aangeraakt. Ze verschijnt regelmatig in het veld van mijn aandacht. Ik ga dus mijn stinkende best doen voor een heel mooi afscheid voor dit bijzondere meisje en haar lieve ouders. Ze is een engel die de Aarde even heeft aangetikt. Haar aanwezigheid zal blijven natrillen in het bewustzijn van velen.

Ik schrijf er trouwens bewust over, om ook dit soort dingen ‘gewoner’ of in ieder geval bespreekbaar te maken. Misschien kom je een keer iemand tegen die ook afscheid van zijn kind nemen moet, vlak na de geboorte. Weet dan dat er zoveel meer is dan alleen het verdriet. Er worden bij elke bevalling ook twee ouders geboren. Er is in hen een geheel nieuwe vorm van liefde ontstaan, dat ook de ruimte mag krijgen, gezien mag worden.

Al ademt een kind niet na zijn geboorte, er zijn wel twee trotse ouders die de liefde voor hun kind de rest van hun leven in en uit zullen ademen. Laten we dat vooral niet vergeten. Laat dat niet overschaduwen door de rouw, de onmacht en de pijn. Dat mag er natuurlijk zijn, maar er is meer. Ook het geboren ouderschap mag in het licht gezet worden.